Ieder weekend ligt er weer een logistieke uitdaging op ons te wachten; hoe laat welke wedstrijd, wanneer kunnen we de boodschappen doen, de bedden verschonen en het gras maaien. 'Als jij nu Fedlin naar de voetbal brengt dan ga ik nog even naar mijn moeder, dan ga ik daarvoor ook wel even naar de super en neem jij bij de boer de kaas mee. Heeft Felipe de sleutel en broodjes mee? hoe laat is zijn wedstrijd? Want dan kan ik nog even naar hem gaan kijken'. Nou ik weet niet of het jullie bekend voorkomt, maar het is ieder weekend en heel geregel. De zonen doen het goed met de sport en ze vinden het allebei heel spannend in welk team zij volgend jaar geplaatst worden. De concurrentie is groot,de emoties onder de jeugdige sporters en tussen de trainers, lopen soms hoog op! Enneh, even tussen jullie en mij..... soms weet ik niet wie het spannender vindt, dat van die teamselectie, de jongens of hun vaders. Kijk ik vind sport leuk. Ik kan op het puntje van mijn stoel zitten bij het schaatsen de Olympische spelen, kijken naar het turnen en luisteren naar het geweldige commentaar van Ben de Graaf. Maar echt het ultieme sport-gen: dat mis ik. Die 3 jongens van mij die zijn hele dagen met elkaar in gesprek over de wedstrijden die zijn gespeeld en de acties van de scheidsrechters. Mijn aan- of afwezigheid wordt tijdens die gesprekken totaal niet opgemerkt.
Iedere keer als ik zo weer eens even de tijd neem om achterom te kijken, met rust te aanschouwen welk werk is verricht of welke ontwikkelingen hebben plaatsgevonden, moet ik tot de conclusie komen dat tussen werk en prive toch wel veel overeenkomsten te bespeuren zijn.
Ook binnen A tot Z hebben we een behoorlijke spannende tijd achter de rug en heeft de plaatsing in teams, heel wat stof doen opwaaien. De reorganisatie wat een proces, wat een energie voor alle partijen. Natuurlijk realiseer ik me dat nog niet iedereen het gevoel heeft dat "het" achter de rug is. Een aantal collega's is teleurgesteld en soms zelfs boos. Op onderdelen zijn een aantal problemen op te lossen, maar dat geldt niet voor alle situaties. Gewoon echt omdat het niet kan,of ook omdat er er een keuze gemaakt is door het managementteam waar iemand het erg mee oneens is. In die gevallen kun je dan wel terug vallen op de afspraken zoals het sociaal plan, maar als die regels zijn gerespecteerd en je blijft het niet eens met elkaar, dan is het natuurlijk best moeilijk.
Tegelijkertijd zijn er ook veel collega's die blij zijn met de plaatsing binnen een team of functie. En ook voor hen is het belangrijk om toch niet al te lang te wachten om de volgende stap in de toekomst te zetten.
En dan zijn we nog niet bijgekomen van al die interne commotie of de volgende zorg dient zich al weer aan. De bezuinigingen.... De discussie binnen de gemeente Ridderkerk is de afgelopen weken wel in een soort van stroomversnelling geraakt. Samen met Adri, Bart, Luus, Birgit heb ik heel wat uurtjes in Ridderkerk doorgebracht. Praten als brugman en samen goed nadenken hoe we de politiek kunnen overtuigen om niet al te rigoreus te gaan bezuinigen en om vooral heel goed naar onze arugementen te luisteren. Spannend we zijn er nog niet, maar we hebben inmiddels wel met iedere fractie goed kunnen praten. Gemeente Zwijndrecht heeft nu ook de bezuiniging aangekondigd. Dames en heren stroop je mouwen maar wat verder op, tijd voor het echte teamwerk!
Hieronder het team dat in Ridderkerk ten strijde trok, met daarnaast een foto van het voetbal team van mijn zoon; E3, die in Maastricht de 4e plaats won van de in totaal 42 teams.
Het kan dus allemaal. Wie van jullie weet een goede strijdkreet voor het team van de bibliotheek A tot Z?
